با گسترش استفاده از ارزهای دیجیتال بانک مرکزی یا CBDCها، برخی سیاست‌گذاران به سوی کدنویسی منبع باز به عنوان راهی برای افزایش شفافیت و جلب اعتماد عمومی روی آورده‌اند. این در حالی است که شفافیت به تنهایی نمی‌تواند تمام مشکلات مرتبط با CBDCها را حل کند. کریستین جانسون، عضو کمیسیون معاملات آتی کالا ایالات متحده، در سخنرانی خود در سمپوزیوم فینتک و بلاکچین، به نگرانی‌های ناشی از استفاده از AI در اکوسیستم‌های مبتنی بر بلاکچین اشاره کرد و تأکید کرد که این مسائل نوظهور، چالش‌هایی جدید برای نظارت و انطباق ایجاد می‌کنند.
استفاده از کد منبع باز، با وجود مزایای بسیار نظیر امکان بررسی‌های خارجی و کشف آسیب‌پذیری‌ها، هنوز نمی‌تواند به تنهایی پاسخگوی تمام نگرانی‌های موجود باشد. به عنوان مثال، در برزیل، کد منبع باز برای CBDC منتشر شد و تنها طی چهار روز، مردم توانستند ابزارهای نظارت و کنترل موجود در کد را کشف کنند. این نشان می‌دهد که حتی با شفافیت، مردم همچنان چالش‌هایی برای تغییر سیستم در برابر خود می‌بینند، زیرا بانک‌های مرکزی اغلب به عموم پاسخگو نیستند.
نروژ نیز مثال دیگری است که نشان می‌دهد دسترسی امروز به کد منبع باز ممکن است فردا وجود نداشته باشد. تصمیمات می‌توانند به سرعت و بدون مشورت با عموم توسط نهادهای متمرکز مانند دولت‌های ملی اتخاذ شوند.
در نهایت، تجربه ایالات متحده نیز نشان می‌دهد که بیانیه‌های گذشته نمی‌توانند ضمانتی برای تعهد آینده به فناوری منبع باز باشند. فدرال رزرو پس از سال‌ها تحقیق و پایلوت CBDC، با دانشگاه MIT را در پروژه‌ای به نام “پروژه همیلتون” که منجر به ایجاد یک مدل CBDC منبع باز شد، همکاری کرد. با این حال، هیچ چیز فدرال رزرو را ملزم به پیروی از نتایج پروژه همیلتون یا هر مدل منبع باز دیگری نمی‌کند.
در نهایت، استفاده از فناوری منبع باز، با وجود اینکه یکی از اصول اساسی توسعه رمزارز بوده است، نباید این تصور را ایجاد کند که شفافیت به تنهایی می‌تواند تمام مشکلات ناشی از CBDC را حل کند. مسائل موجود به مراتب فراتر از رفتار اغلب پنهانی بانک‌های مرکزی است و به سؤال اساسی در مورد میزان قدرتی که دولت باید داشته باشد، می‌پردازد.
